63 | GR 5 Grundhof - Berdorf | 4 km
Ik laat mij door medekampeerders droppen bij mijn auto, en ik rij naar het punt waar ik gisteren was gestopt.
De meest onwezenlijke dag van de hele route totnogtoe. En dat kwam niet alleen door het oneindig biezonder mooie stukje natuur!
Het begint met een stevige klim. Eens boven beslis ik uitgebreid het prut uit mijn ogen te wrijven met een knaller van een uitzicht.
Behalve dan dat een vingerknip later daar een bende van een dertigtal luide okra's mijn rust komen verstoren, leek dit het paradijs.
Ze zetten zich schaamteloos voor achter en naast mij neer, Ik glimlach, zeg dag, maar ze schijnen dan toch enkel alleen interesse te hebben in elkaar, ook goed. Dan gaan ze vrolijk gezind rond met druifjes, koekjes, wafels, noem maar op en geen één dat eens bedenkt, 'he jij, diegene wiens heerlijke zen moment wij hier heel penetrant komen inpalmen', wil je er ook graag eentje?... 't moet zijn dat ze juist geteld dertig druiven, en dertig wafels enzo moeten bij gehad hebben ...
Ik check effe voor de zekerheid of ik nog werkelijk zichtbaar ben of niet per ongeluk verder leef in één of andere geest-vorm. Maar nee hoor, ik leef, ik besta.
Met die gedachte sta ik geruisloos op, schuif zonder pardoes iemands kopje thee om te gooien mijn rugzak over m'n schouder en ga er op mijn tenen vandoor. Een paar bochten verderop las ik alsnog mijn ochtendchill in.
Maar jawel daar zijn ze weer, met z'n dertig, luid. En vriendelijk goeiedag zeggend, knikkend en wuivend. Ik moet daar met mijn mond open hebben gezeten.
Zo zo vreemd, oudjes... Ik bedenk mij terwijl ik mijzelve iets lekkers opwarm of ik niet in één of andere trumanshow ben terecht gekomen dan.
De rest van de dag blijkt alleen maar van wel want daar is
de man met de rode sokken, een figurant van de aflevering van twee dagen geleden!
Dat kan zo hard niet, dat ik hem erover aanspreek! 'Wij zijn elkaar eergisteren ook gekruist, jij wandelde in de andere richting, ik herken je aan je sokken.' zeg ik.
We stappen een stuk samen verder hij maakt lussen vanuit die ene camping met gesloten zwembad en stapt twee keer zo snel als ik want zijn benen zijn ook dubbel zo lang. Bij een volgende wandelboom neemt hij de highroad en ikke de low.
Ondertussen is het wel duidelijk dat ik hier in de kern der Mullertall kernen ben beland, zo zo schoon maar zo zo veel te druk. Dat ben ik niet gewoon. Ik vergaap mij nog op wat klimmers en rappellers en call it a wrap for today. Zo warm weeral!
Ik wandel dat stuk nog af en ga dan bij Camping Martbush kijken of daar geen lift te scoren valt. En wie kom ik daar wederom tegen, mister rode sokken Truman uit Zutphen. Da kan toch ni?
Iemand stopt en ik stap in een auto die heel hard stinkt (ongetwijfeld hond) Had 'k 't eerder doorgehad, ik was niet ingestapt! Ik draai het raam open en steek mijn volledige kop buiten, de hele rit. Ik wil namelijk alsnog toch niet in één of andere geestesvorm overgaan vandaag.
De chauffeur bralt nog wat maar dat versta ik niet door de wind. Ik glimlach en knik, waarop hij waarschijnlijk denkt 'ze heeft het niet verstaan'.
Maareuh, waarom vertel ik dit eigenlijk? Jullie hebben dat ongetwijfeld allemaal al gezien die avond in de Trumanshow.
