GR 57 occidental dag 1 Nisramont - Herlinval | 9 km

Nog vroeg in 't jaar, nog te koud in feite, maar het roept, het roehoept! Dus ik pak mijn rugzak met wintergear en eten voor een paar dagen en vertrek naar het meer van Nisramont, met het plan om de afsplitsing van de Gr 57 in de westelijke richting uit te gaan.

Mijn rugzak te zwaar, de start meteen pittig klimmen, en het is echt wel koud, ik overweeg bij de eerste wonderschone view of ik nu ni beter gewoon terug naar huis rijd,...

Maar...! Ooo! Die rust, die alleenigheid, er is echt werkelijk niemand, het is stil, mmmmmmmmm, dus ik ga door. 

Ik had maar wat moeten trainen.

Het is echt een hele hele mooie! Ik lunch met mijn smoeleke in 't zonneke knal tegen de kabbelende Ourthe, het is alles wat ik nodig had.

Er is nog een stukje omleiding met wat avontuurlijk geklauter, de Ourthe stroomt zuiver en stevig en ongeremd. Op het punt dat ik overweeg mijn nederzetting op te bouwen - jawel dit wordt 'm dan voor 't eerst wildkamperen, solo - begint daar iemand te kettingzagen,... shit!

Ik ben van niet veel bang maar wel van van mannen met kettingzagen in donkere bossen langs eenzame wegen. Dus geen nederzetting hier, doorstappen dan maar.

Het eerstvolgende dorpje bel ik aan om te vragen of ik mijn tentje in hun tuin mag zetten. 

Ze wijzen me de tuin van de overburen die toch niet thuis zijn, en ik vul mijn camelbag bij. En zodoende weet iemand vlakbij van mijn bestaan (wat niet het geval zou zijn geweest bij wildcamping in de buurt van kettingzagen)

Ik bouw op, kook mijn potje en kruip voordat ik verder afkoel in mijn slaapzak.

En ik slaap en slaap en slaap 16 uur aan één stuk door,... WAT!!?? Op een matje in de vrieskou.

Ik word gewekt door een vrouw, naast mijn tent 'madame? ca va? Vous êtes encore la?...' 

Die buurvrouw die mij dus deze tuin had toegewezen had onthouden dat ik zodra het licht werd weer zou verder wandelen, maar dus, het was 11u en mijn tentje stond er nog vrolijk en ik lag heerlijk te knorren.

Excuses-moi.