64 | GR5 Berdorf - Rosport | 17 KM

Januari: 'dit jaar stap ik tot in Nice!'

Om te beginnen ging ik langs bij Josepha, in Karlsruhe. Zij kampeerde ooit in onze tuin (WTMG), één maand GR 5 zou ze doen toen. Starten in Hoek van Holland, stappen tot daar waar ze zou geraakte op die tijd. Ze liet me een aantal weken later weten dat ze door een gesprekje met mij had besloten door te gaan, helemaal naar Nice, in één trek. 4 maanden deed ze erover. En ik kreeg regelmatig updates! 

Als ik hààr kan overtuigen om het leven 'nu' te leven, waarom mezelf dan niet?... deze denkbocht hield mij enorm bezig.

Want ik ben een rondlopend 'nu is alles wat we hebben, 'en joie de vivre', 'je m'en fou', 'genietend suskewiet', maar eigenlijk hoeveel leef ik zelf nog van wat ik verkondig...?

Dus ik ging een weekendje naar Karlsruhe sparren met Josepha om de boel concreet te maken. Want wie denkt, hiken is freedom en gewoon uwe neus achterna, heeft het mis. Hoogtemeters, kilometers, overnachtingsopties, hiking gear, de outs, de noodlijnen, de hoogtelijnen, uw bereikbaarheid, uw eten tot zelfs de calorieën van uw eten, de houdbaarheid, compactheid en gewicht ervan ook nog eens afgestemd op de weersvoorspellingen, iets van wind kennen en wolken kennen kan handig zijn en weten waar de waterbronnetjes zijn is verstandig, ge moet uw batterij opladen en uw eten versturen, winkels weten vinden, en ook nog eens wa nadenken over uw budget... Het is fucking proactief allemaal. Toch weiger ik de oneliner 'ik pak menne rugzak en 'k zijn eweg' te skippen uit mijn systeem.

Heel veel informatie en verhalen verder volgt een heuse voorstudie en equipering, alles wordt dus letterlijk gewikt en gewogen (zie gear list) 

Maar ook thuis lossen voor zo lang is een proces.

Ingepland krijgen was het moeilijkst, het was wel altijd wat, of tenminste ik schik en fragmenteer altijd alles naar iedereen. Of, ik heb heel mijn identiteit en eigenwaarde daar gaandeweg aan opgehangen.

Want ik ben hier toch de fundering, de back-up, de finetuner, de stroomlijner, ik overzie en recapituleer, ik dedecteer ieders noden, faciliteer en delegeer, ik ondersteun,  voel aan, stuur bij, ik ben de achtergrond, de ondergrond, ik trigger, ik initieer, ik stuw, ik dek het bed... 

Dat is mijn taak, toch?

 

Maar heel veel dingen kunnen en doen ze ondertussen toch ook gewoon wel zelf, zitten ze al lang niet meer op te wachten, of kan ik vanop afstand. Wat een inzicht! Trouwens op een paar uur reizen sta je terug thuis moest het nodig zijn.

--Tenzij je geen out hebt of geen ontvangst--

Ik kreeg door dat ik zelf de enige was die de boel nog tegenhield. Dus 22 mei was de datum! Mijn gezin was al lang OK met het idee, plantrekkerij is een skill die we allemaal wel hebben! Enne in de zomervakantie stapt mee wie mee wil stappen, kijk er al naar uit!! Trouwens volgend weekend komen de jarigen hun verjaardag vieren op een Luxemburgse camping.

 

--Shout out to Snoekertjes top team--

Gokje, half september schat ik klaar te zijn,... En er zou maar één reden zijn om terug te komen ...

(spoiler trigger alert)

Vwalla, ik rij een paar uurtjes in de late avond, ik slaap in de auto, en vertrek 23 mei heel vroeg in de buurt van Camping Martbush. Of we go!

Mullertall is zo mooi, en deze keer heel rustig en de Rob is er ook weer bij! 💙. 

Ik bereik eindelijk Echternach, wat een proces, en stap door tot het hoekje van Luxemburg. Ik zet mij neer op Camping Rosport, en spring in 't zwembad. 

Te tam en eigenlijk ook te moe (want trainen had ik weeral niet gedaan) om nog te koken laat ik mijn water opwarmen in de caravan van de buren.

Slaapwel.